Hoe dichter we bij de feestdagen komen, des te gejaagder alles lijkt te zijn. Terwijl het in deze laatste, meest donkere week van het jaar draait om vertraging en verstilling. Ik merk het ook aan mezelf, hoe uitdagend het is om de vertraging op te zoeken, zelfs wanneer ik er wel heel bewust van ben. De stilte binnen laten, dat is de uitdaging in de komende twee weken.
Waarom hebben we het zo druk?
Om me heen lijkt de wereld in een groot kerstlichten-circus te zijn veranderd. Een overdaad aan knipperende, met elkaar concurrerende, drukke lichtjes om het donkere te verdrijven. Rond 22 december staat de zon op zijn laagst boven de horizon en zijn de dagen kort.
Is het misschien dat de korte periode van daglicht ons juist haast aanjaagt? Zodat we sneller proberen te zijn om alles in nog kortere tijd af te krijgen? Of leeft er onbewust het gevoel dat, omdat het jaar bijna om is, echt alles voor het einde af moet zijn?
Plannen parkeren tot half januari
Ik heb besloten om mijn allerlaatste afspraken, die niet per se hoeven, op te schorten tot ergens half januari. Ook verstuur ik zo weinig mogelijk mails of online uitnodigingen, stel ik alle plannen voor wat dan ook uit tot januari. En in de tijd die daarmee vrijkomt ruim ik nog verder op in huis, maak ik de laatste wollen cadeaus af en ga ik een lange, stille winterwandeling maken, alleen.
Terugschakelen door een trage winterwandeling
Ik hoor mijn eigen voetstappen, soms een krakende boom. Ergens in de verte is een specht hard aan het werk. En verder niets. Ik heb geen podcast of muziek mee, geen telefoon. Heel bewust loop ik in mijn eigen stilte. Soms verrast door een vogel of met een grote plons wegduikende bever, die kennelijk schrok van mijn voetstappen. Zo’n trage winterwandeling in je eigen cocon is tevens geschikt moment voor bezinning. De volgende vijf vragen kunnen daarbij als leidraad of inspiratie dienen:
- Hoe is het voor jou om de stilte echt op te zoeken, de afleiding en herrie achter je te laten?
- Hoe ervaar jij het om deel uit te maken van de stilte die in de natuur heerst?
- Lukt het je om je pas te vertragen? En hoe voelt dat na een poosje?
- Wat in jou vraagt om rust en een trage modus?
- En wat in jou vraagt om reflectie?
De ondergrondse zaden voor volgend jaar
Toen het nog volop herfst was – de tijd voor evaluatie, beschouwen en balans op maken – heb ik sommige zaken laten gaan; ze mogen in dit jaar achter mij blijven. Andere ideeën, samenwerkingen en zelfs plannen besloot ik enthousiast en tevreden mee te nemen naar 2025. Toch merkte ik, gaandeweg in de overgang van herfst naar winter, dat ook deze naar de achtergrond verdwenen. Ik krijg ze niet meer bij hun staart te pakken, ze losten op in de winterkou. Als letterlijke zaadjes onder de dorre bladeren, mos en takken, om voedingsbodem te zoeken. Een veilige, voedzame plek om te overwinteren en in februari te ontkiemen en zich aan mij te tonen. Om ze dan te mogen verzorgen, voelen wat voor potentie er in zit en ze helpen ontwikkelen tot plannen en prachtige nieuwe vormen. Maar voor nu zitten al mijn zaadjes voor volgend jaar ondergronds te kristalliseren.
Hoe werkt dat voor jou? Wat mag je ondergronds laten rusten, tot ver in januari? Waar wil je wel mee verder, als je weer op krachten komt en het licht is teruggekeerd?
De laatste zaken afronden
Op 22 december is het Yule, het feest van de terugkeer van het licht. In de laatste week voor de feestdagen mag je opsommen wat écht nodig is – en de rest laten voor wat het is, parkeren.
- Het is nu de tijd om de allerlaatste zaken af te ronden en de stilte op te zoeken.
- Gun jezelf de stille winterwandeling alleen in de natuur.
- Neem de vragen in dit blog mee, plus een warme muts! En laat de vragen in je voetstappen meedeinen.
- Door selectief te schrappen en te vertragen ben jij ook klaar – klaar voor de feest van de terugkeer van het licht.
- Oh, en houd nog steeds die laatste week van het jaar vrij van plannen, hét eindejaarscadeau voor jezelf.