Op een frisse zaterdag in januari 2020 heb ik de ervaring van mijn eerste stiltewandeling beleefd.
Vooraf was met niet helemaal duidelijk wat ik ervan mocht verwachten, maar ik had al wel mensen gesproken die het gedaan hadden. Ze waren allemaal ongedeerd teruggekeerd, dus ik heb de stap gewaagd.
Na een korte introductie door onze instructrice Laura werd gestart met een beginmeditatie. Buiten, onder imposante oude bomen, maakten we contact met de grond, de omgeving rondom ons en met onszelf. Met gesloten ogen een nieuwsgierige eekhoorn in de boom boven ons horen ritselen (tenminste: ik hoop dat het slechts een eekhoorn was…).
Gewapend met een pen en een opschrijfboekje vertrokken we voor een wandeling van enkele uren in stilte. Volledige stilte. En in een tempo wat je passend vindt bij de stilte en de entourage. Pen en papier waren bedoeld om voor jezelf enkele opmerkingen, ervaringen en indrukken te noteren. Er was ons gevraagd om ook geen andere wandelaars te groeten. Dat bleek echt even wennen te zijn.
Om de stilte echt de stilte te laten.
En natuurlijk is de natuur nooit echt stil.
Wind in de bomen, vogels, je eigen voetstappen.
Om een indruk van mijn ervaring te geven geef ik hierbij een opsomming van mijn eigen notities:
– De natuur heeft alles wat je nodig hebt
– Hoeveel kleuren is GROEN eigenlijk?
– Wie heeft al die blaadjes zo gevormd?
– Vrijheid voor emoties
– Vertragen gaat vanzelf
– Verwondering om al die schoonheid, zelfs in dit jaargetijde
– Stilte scherpt je waarneming
Aan het einde volgde een korte afsluitende meditatie en een rondje ervaringen en eerste indrukken die we wilden delen. En na afloop werd onder het genot van een welkom warm drankje de stilte op gepaste wijze doorbroken met elkaar.
Ik vond het een geweldige ervaring in al zijn eenvoud. En denk er nog vaak aan terug.
De anonieme boswachter